De uitnodiging van de struisvogel

Geplaatst op door loes.visscher

Vandaag kreeg ik de vraag wat het verhaal is achter het schilderij ostrich (oftewel struisvogel). Leuk om die vraag te krijgen en goed om het te vertellen. Want de struisvogel heeft een uitnodiging in zich. Dit is het verhaal achter hoe het schilderij tot stand is gekomen.

Waar ik normaal gesproken schilder zonder vooropgezet plan, had ik in 2019 de intentie bij de start van dit schilderij om te kijken of ik een dier kon schilderen. Welk dier wist ik nog niet. Ik heb een achtergrond opgezet en ben daarna begonnen met schilderen. Halverwege zag ik (samen met mijn kinderen) dat er verschillende dieren mogelijk waren, maar de struisvogel sprak mij het meeste aan. Ik had (nog) geen idee waarom.

Door te zoeken naar beelden van de struisvogel kon ik me een beeld vormen van de verhouding van het dier. En ik las ook veel informatie die ik totaal niet wist. Hoe snel en slim het dier is, dat het samenwerkt. Best wel een opmerkelijk dier. Maar qua artistiek potentieel werd ik in eerste instantie niet wild enthousiast, want het kleurenpalet van een struisvogel is nogal beperkt. Veel bruin en grijs.

Het schilderij heb ik daarom een paar dagen weggezet, totdat ik weer de geest kreeg. En toen ontstond de kleurrijke struisvogel. Voor mijn gevoel een struisvogel waarbij de buitenkant eer doet aan de binnenkant.

Daarmee raakt het ook een belangrijk levensthema: aanpassen versus authentiek zijn. Want passen we allemaal niet wel eens (een beetje of veel) aan om ergens bij te horen? Ik hoop dat het schilderij je inspireert om je bewust te zijn van je kwaliteiten en unieke eigenschappen en je uitnodigt om die altijd te laten zien.

Ostrich 2019 Acrylic on wood – 61×122 cm – €450

Je eigen manier – over pure keuzes

Geplaatst op door loes.visscher

Veel dingen krijgen we op een bepaalde manier aangeleerd, of we zien hoe anderen het doen en denken dan dat het zo ‘moet’.

Welk werk je doet, hoe je je relatie inricht, hoe vaak je sport of hoe je schildert, of welke muziek je maakt. Hoe heb jij die keuzes gemaakt? En hoe weet je of het jouw pure keuze is, of dat hij opgelegd is door de kaders van de wereld buiten jou? Het verschil is voelbaar!

Ik heb door vallen en opstaan geleerd dat als ik zaken op mijn manier doe, ze puur zijn én dan ook werken, dan gaat het als ware vanzelf.

Andersom doe ik soms ook dingen volgens het boekje en ontdek dan zelf weer dat dát voor mij niet werkt. Zo probeerde ik gisteren een struisvogel levensecht te schilderen op een eerder gemaakt achtergrond.

Maar door na een tijdje ploeteren een stap terug te nemen, zag ik en voelde ik dat het totaal niet klopte. Met een natte doek maakte ik mijn werk ongedaan en daarna was in een kwestie van een kwartier de struisvogel in mijn eigen stijl klaar.

Als JIJ nu het gevoel hebt dat zaken niet lopen zoals je wilt, is het misschien ook tijd voor jou om een stapje terug te doen en eens stil te staan bij de keuzes die je maakt. Om te gaan ontdekken wat jouw manier is om pure keuzes te maken. Ik help je daar graag bij.

Loes Visscher (06-29895989, loes [@] nuvoli.nl)

Learning starts at the end of your comfort zone

Geplaatst op door loes.visscher

Dat is een mooie quote die voor mij in alle aspecten van mijn leven klopt. Ik maak er dan ook gebruik van bij het lesgeven, het coachen en bij het maken van kunst. Doen wat spannend voelt, heeft vaak veel effect. En dan heb ik het meestal niet over het ‘fysieke’ resultaat, maar juist wat je leert tijdens het proces. De twijfels, het proberen, het doen en daardoor jezelf overwinnen zijn belangrijker dan het resultaat.

Zo ging ik van de week aan de slag met structuur en heftige kleuren in een schilderij, gewoon omdat ik dat nog nooit gedaan had.

Wanneer was de laatste keer dat jij aan de rand van je comfortzone iets deed? En wat heeft dat jou gebracht?
En wat zou je eigenlijk wel eens willen proberen, maar heb je nog nooit gedaan?

Deze foto vertelt een verhaal

Geplaatst op door loes.visscher

Deze foto vertelt een verhaal, een verhaal van een dag, maar meer nog dan dat, een verhaal over mij. Loes, in het Spaans “Luz” (licht), een naam afgeleid van Louis, de zonnekoning. Wat zie ik op deze foto? Ik zie mezelf omhoog kijken, ik zie mijn verbinding met licht.

Ik kijk omhoog omdat ik niet de langste ben, maar vooral ook omdat ik geloof in groei, altijd positief ben, geloof in kansen en mogelijkheden. Zelfs, of juist, op de momenten waarop je het niet meer weet. Als je in een studie zit die niet bij je past, werkt op een plek die je moe maakt, of een relatie hebt die je afbreekt in plaats van opbouwt. (ja, ik spreek uit ervaring…)

Juist dan, op dat allermoeilijkste moment, kun je toch verder als je kunt luisteren naar je lichaam, je innerlijke wijsheid, je innerlijke stem, je eigen licht. Dat is er, maar het wacht op ontdekking. Ont-dekking. Het deksel eraf, het er laten zijn, er gebruik van maken. Want vaak is wat er onder dat deksel zit zo sterk dat wij zelf of anderen er bang voor zijn geworden. En dan kan je het maar beter wegstoppen. Dat is veel veiliger.

Zo heb ik mijn intuïtie jarenlang weggestopt, want die is zo sterk, dat het soms meer een last is dan een lust. Vond ik. Maar nu niet meer. Mijn intuïtie is zuiver, vertelt me wat ik en anderen nodig hebben, nodig hebben om te groeien en steeds meer onszelf te zijn. Mijn intuïtie is mijn kracht. En daardoor kan ik ook de docent, kunstenaar en coach zijn die ik ben.

Wil jij ook ontdekken? Ik hoor graag van je.

Winter – tijd om stil te staan

Geplaatst op door loes.visscher

Nu we korter daglicht hebben, trekken we ons vaker terug in huis, en richten we onze aandacht naar binnen. De herfst en winter zijn dan ook bij uitstek periodes om te na te denken en te voelen wat straks met warmte van de voorjaarszon weer mag gaan groeien en bloeien.
Ik gebruik zelf o.a. een vingerlabyrinth om in een paar minuten tijd te onderzoeken wat er bij mij leeft.

Neem jij wel eens bewust de tijd om stil te staan?

 

labyrinth

Herinnering aan een roze overal en een oorbel: een oproep tot het verlaten van hokjes-denken

Geplaatst op door loes.visscher

Toen ik net twaalf werd, ging ik naar de brugklas. Vol goede moed, en met een mix van spanning, maar ook zelfverzekerdheid. Dat laatste omdat ik in ieder geval de weg al kende, omdat mijn zus al eerder op dezelfde middelbare school zat en me ingewijd had in de geheimen van de lokaalcodes in het rooster.

Ik kleedde me zoals ik dat leuk vond, zonder referentie aan mode of trends. In die zomer had ik een lichtroze overal gekregen van kennissen uit Limburg, ik had korte haren en één hanger/oorbel in, want dat vond ik leuk. Behalve de korte haren vrij meisjesachtig, zou ik zeggen. Desondanks werd ik door onze wiskundeleraar aangezien voor een jongen. Toen ik hem wees op zijn vergissing zei hij zoiets als: “Maar je hebt maar één oorbel in…”

Wat er precies gebeurde weet ik niet meer, maar ik weet wel dat ik daarna wel veel meer nadacht over hoe ik overkwam en soms andere, veiligere keuzes maakte uit angst om als jongen te worden aangezien.

Waarom ik dit nu, 28 jaar later opschrijf? Omdat ik merk dat in mijn ondernemerschap ik soms moeite heb om mezelf in al mijn kleuren en eigenaardigheden te laten zien. Terwijl ik weet dat juist die aspecten mij maken tot wie ik ben. En ook bij de jongeren die ik coach zie ik dat ze soms neigen om hun ‘eigenaardigheden’ weg te stoppen, en vooral doen wat de rest doet, omdat ze anders ‘opmerkingen’ krijgen.

Daarmee wordt deze herinnering ook een oproep aan iedereen die met mensen en vooral jongeren omgaat: kijk eens bewust naar je eigen (voor)oordelen, en probeer ze los te laten, want met onze neiging tot categoriseren en hokjesdenken doen we én onszelf én de ander tekort.

bron: www.chick-a-dees.nl

bron: www.chick-a-dees.nl

Inspirerende quote: natuurlijk verloop

Geplaatst op door loes.visscher
Passend bij het boeddhisme, waar ik de laatste tijd veel over lees, kwam ik net deze quote tegen.
 
Dia4“No winter lasts forever; no spring skips its turn.”
― Hal Borland
 
Ik zit namelijk wat verkleumd achter mijn laptop en mijmer wat over de kou. Waar ik overigens afwisselend heerlijk van geniet en soms dus helemaal niet. Ik besef me dat ik me soms druk maak over dingen die ik niet kan beïnvloeden en dat die zaken loslaten me meer vrijheid zou geven.
 
Welke dingen kan jij loslaten, zodat de natuur haar verloop kan hebben? Welke zorgen maak jij je over voorbijgaande zaken? En kan je dat aankijken en dan laten gaan?

 

Rust

Geplaatst op door loes.visscher

In moordend tempo komen posts voorbij op facebook. De verleiding is zo groot om er in mee te gaan, want de marketingwetten voor social media schrijven het voor, en iedereen doet het… Maar, ik weet dat het niet goed voor me is. Dat ik tijd en rust nodig heb om het beste te presteren. Dat ik stilte nodig heb om te kunnen luisteren naar wat in mij leeft. En dat van daaruit juist nieuwe dingen ontstaan.
Ik haak dus soms bewust af en post even niets.

Hoe zit dwisdomat bij jou?