Begeleiden van studenten vind ik fantastisch, vooral als het om stage en afstuderen gaat. Periodes waarin ze soms tegen zichzelf aanlopen, omdat het korte, intensieve tijden zijn, waarin ze vaak een steile leercurve doormaken. Als begeleider ben je dan soms wel erg betrokken, soms zelfs iets té. Ik merk dat dan doordat ik geraakt wordt door de beoordeling van een onafhankelijke examinator. Mijn lichaam reageert daarop met allerlei protesten en soms wordt ik zelfs boos. En daar heb ik de afgelopen tijd veel van geleerd.
Want wat wil mijn lichaam me dan op dat moment vertellen? Mij vertelt het dat ik zo’n goede band met de student heb opgebouwd en dusdanig betrokken ben dat ik niet alleen een commitment heb gegeven op het begeleiden van de student, maar ook op het eindresultaat. En juist dat eindresultaat is iets waar ik als coach nou net geen invloed heb. Zeker, ik kan een student goed of minder goed begeleiden, maar het eindresultaat ligt toch echt in de handen van diezelfde student. Mijn les is dus dat die emoties aangeven dat ik het proces verwar met het resultaat. En alleen al die gewaarwording helpt mij om nog meer op het proces te focussen, want daarin ligt mijn kracht.
